Brieven schrijven voor Amnesty, heeft dat zin?

Amnesty krijgt regelmatig de vraag of het schrijven van brieven voor onterecht gevangen genomen mensen zin heeft.
De onderstaande brief van Ibrahim Halawa, die vier jaar onterecht in een Egyptische gevangenis heeft doorgebracht, geeft overduidelijk het antwoord . Hij bedankt Amnesty voor alle inspanningen die ze hebben gedaan om hen vrij te krijgen.

Beste Amnesty supporter,

Vier jaar brieven schrijven. Ik schreef aan iedereen die ik kende en gebruikte ieder woord waarover ik beschikte. Brief na brief, schreeuwend om hulp. In de hoop dat iemand zou antwoorden. Ik schreef over alles dat me is overkomen, van marteling tot hoeveel ik mijn thuis en mijn familie miste, hoeveel ik de vrijheid miste.

Naarmate de tijd verstreek begon ik de hoop te verliezen. Het leek alsof mensen niet meer achter me stonden, en ik vreesde dat ik nooit op tijd vrij zou komen voordat dierbaren me zouden ontvallen. Tijd werd mijn ergste vijand. Het voelde alsof de cel op mijn borst drukte en ik kon geen uiting meer geven aan mijn gevoelens, ik kon niet meer schrijven. Maar opeens was daar weer hoop.

Ik was jarig en probeerde een brief te schrijven aan mijn familie in Ierland, over hoezeer ik ze miste en hoe graag ik bij ze zou willen zijn, toen ik werd opgeroepen voor een bezoek. Het bleek dat Amnesty International 25.000 mensen had gemotiveerd om mij een verjaardagskaart te sturen. Het enige wat ik er over kan zeggen is dat het mijn leven gered heeft. Want die brief aan mijn familie was een afscheidsbrief.

In de vier jaar dat ik gevangen zat heeft Amnesty niet alleen mij gesteund, maar ook mijn familie. Amnesty gaf hun niet alleen hoop, maar vooral juridisch advies. Doordat Amnesty mij erkende als gewetensgevangene, schonken de Verenigde Naties en het Europees Parlement aandacht aan mijn zaak.

Mijn zussen, die geen ervaren actievoerders zijn, wendden zich tot Amnesty voor hulp en lieten mijn brieven zien. Ik had er geen idee van dat Amnesty iedere brief ontvangen had, waarin ik om hulp schreeuwde, en dat ze me daarna nooit meer in de steek zouden laten.

Ik geniet iedere dag van de frisse lucht alsof het de eerste dag is. Ik ben vrij, na een hele moeilijke periode van mishandeling en onderdrukking. Ik beklim bergen om te genieten van het uitzicht, van de eindeloze lucht of van het landschap. En ik geniet van deze mooie wereld waarin we leven, omdat er organisaties als Amnesty International zijn, die mensen zoals ik redden, zodat ze dit soort momenten kunnen beleven.

Ik heb met eigen ogen gezien welke veranderingen Amnesty International teweeg kan brengen. Sinds ik ben vrijgekomen heb ik hen hen geholpen en vertel ik mijn verhaal; hoe ik de wereld kan zien zonder muren of tralies.

Nu is het mijn beurt om in alle vrijheid en zonder zorgen een brief te schrijven om jullie met heel mijn hart te bedanken. Jullie geloofden dat Amnesty mij kon helpen. Jullie hebben ervoor gezorgd dat ik de doodstraf ontlopen ben. Dank daarvoor.

Maar anderen worden helaas nog steeds onderdrukt en de wereld heeft Amnesty nog altijd nodig. En zonder jullie kan Amnesty niet doorgaan met haar werk voor verandering.  Blijf erin geloven dat je het verschil kunt maken.

Voor mij is het nu tijd om door te gaan met de alledaagse problemen van het leven. Maar nu kan ik dat met een glimlach. Want er is niks wat mijn gevoel van vrijheid kan overtreffen.

Dankjewel,
Ibrahim Halawa

(foto genomen bij zijn aankomst in Dublin)

Wil je ook brieven schrijven om mensenrechtenactivisten te steunen?

Meld je hier aan, je krijgt dan elke maand een aantal voorbeeldbrieven die je ondertekent, een week later worden ze weer opgehaald. Je betaalt alleen de portokosten

Tijdens de schrijfmiddag in de Eendracht in Gemert hebben veel schrijvers een voor Gemert historisch hoog aantal van 184 brieven geschreven. Gedurende de hele middag waren de schrijftafels goed bezet, zelfs een hele HAVO5 klas kwam binnen om tijdens de maatschappijles een brief te schrijven. Er werden brieven geschreven voor vrouwen uit Iran, Zuid-Afrika en Venezuela (zie bericht hieronder).

Ook de muzikale optredens brachten veel mensen op de been.

De Latijns-Amerikaanse klanken van La Chispa zorgden voor een mooie ingetogen sfeer, en de middag werd in stijl afgesloten met een optreden van het strijdliederenkoor Zwaovel en Salpaeter.

De film Bram Fischer die op vrijdag 7 december bij filmhuis Luxor draaide, was een goede keuze. Het aangrijpende verhaal van de advocaat van Nelson Mandela sloot goed aan bij de boodschap van 10 december, de viering van de ondertekening van Universele Verklaring van de Rechten van de Mens. Ook de film werd goed bezocht, zodat we als Amnestygroep kunnen terugkijken op bijzonder geslaagde 10 december activiteiten.

Iedereen die aan dit succes heeft bijgedragen hartelijk dank!

De foto's, gemaakt door Adri van Daal, zijn hier en op Facebook  te bekijken, evenals een filmje van Omroep Centraal

Op maandag 10 december, de Dag van de Rechten van de Mens, schrijven wereldwijd vele duizenden mensen brieven om daarmee mensenrechtenactivisten te ondersteunen in hun strijd tegen onrecht.

Ook de Eendracht in Gemert staat die dag in het teken van mensenrechten.

Er is dan de mogelijkheid om in de foyer een brief te schrijven voor verschillende vrouwen, die elk op hun eigen manier hun nek durven uitsteken om de situatie in hun land te verbeteren.

Je kunt schrijven voor:

-  Atena Daemi uit Iran. Zij verzet zich tegen de doodstraf in haar land. Op Facebook en Twitter leverde ze kritiek op executies, en werd hiervoor in 2014 opgepakt. In een rechtszaak van slechts een kwartier werd ze veroordeeld tot 14 jaar cel, wat in hoger beroep werd teruggebracht tot 7 jaar. We roepen op tot haar onmiddellijke vrijlating. 

- Nonhle Mbuthuma uit Zuid-Afrika. Zij vecht tegen mijnbouwbedrijven die het grondgebied van honderden families bedreigen. Dit verzet is gevaarlijk, haar collega werd in 2014 vermoord en Nonhle overleefde zelf een aanslag op haar leven. We vragen de president van Zuid-Afrika om haar bescherming. 

- Geraldine Chacón uit Venezuela. Ze is nog maar 24, maar al 10 jaar activist. Ze is ondervoorzitter van een stichting die arme jongeren betere kansen probeert te geven. In februari 2018 werd ze gevangen gezet, omdat de regering denkt dat ze zieltjes probeert te winnen voor anti-overheidsgroeperingen. Ze is nu voorwaardelijk vrij, maar kan elk moment weer worden opgepakt. We verzoeken de procureur-generaal van Venezuela om Geraldines volledige vrijheid terug te geven..

Tussen 12.00 en 17.00 is iedereen van harte welkom om aan deze Amnesty-actie deel te nemen.

Tijdens de middag zijn er verschillende muziekoptredens.

Om 14.00 en 15.00 uur speelt het combo La Chispa, bestaande uit George Gijsbers (dwarsfluit), Ad Vermegen (gitaar) en Carla Geerts (zang). Zij maken muziek die is geïnspireerd op flamenco en Zuid-Amerikaanse klanken.

Om 16.00 uur zingt het strijdliederenkoor Zwaovel en Salpaeter. Sociaal geëngageerde liederen uit heden en verleden zullen door dit Gemerts koor op eigen wijze vertolkt worden.

Op vrijdagavond om 20.30 uur draait bij filmclub Luxor bij Dientje in de Kerkstraat de film Bram Fischer, die handelt over de advocaat van Nelson Mandela, in 1963 in Zuid-Afrika samen met nog een aantal ANC kopstukken opgepakt.

Zowel de schrijfactie als de film zijn gratis toegankelijk. Voor de film is het om zeker te zijn van een plaats raadzaam op tijd aanwezig te zijn.

Amnesty Gemert-Bakel hoopt veel mensen te mogen begroeten!

De dames van het onderwijsgroepje van Amnesty Gemert-Bakel hebben het druk gehad. Zoals elk jaar hebben we in november een bezoek gebracht aan de groepen 8 van alle Gemertse basisscholen. Elk jaar komen we met een ander project.

Dit jaar hebben we gekozen voor het thema KINDERARBEID.

Om te beginnen gaven we korte informatie over Amnesty International en mensenrechten.

Daarna ging kregen kinderrechten en kinderarbeid speciale aandacht.

Een tekenfilmpje over kinderrechten maakte heel veel duidelijk.

De kinderen luisterden ook ademloos naar het levensverhaal van Igbal uit Pakistaan.

Via de kinderrechten kwamen we bij kinderarbeid.

Na een filmpje over het leven van Parwana uit Afghanistan gingen de kinderen aan het werk. Op een werkblad gingen ze, aan de hand van een tijdschema, een vergelijking maken tussen een dag uit het leven van Parwana en een dag uit hun leven. De gekleurde kolommen gaven een heel duidelijk beeld.

We hebben ook nog gekeken wat de regels voor kinderarbeid in Nederland zijn.

Tot slot kregen alle kinderen een Kinderrechten paspoort mee. Daarin staat veel informatie over Amnesty, Kinderrechten, Kinderarbeid, maar ook leuke puzzeltjes en spelletjes.

Het was fijn om op deze manier met de kinderen bezig kunnen zijn. En wat heel belangrijk is: Ze hebben ontdekt hoe goed (bijna alle) kinderen het in Nederland hebben.

Bedankt fijne leerkrachten voor de mogelijkheid om Amnesty meer bekendheid te geven bij de jeugd.

Bedankt kinderen. Jullie waren geweldig!